Από τη Σύνταξη

Άρθρο του Ο. Διαμαντόπουλου

Kαθημερινό φαινόμενο πλέον έχει γίνει η ένταση της επίθεσης από πλευράς κυβέρνησης και εργοδοτών στα δικαιώματα των εργαζομένων. Mε την μία ή την άλλη δικαιολογία αυξάνονται τα όρια συνταξιοδότησης, απελευθερώνεται το ωράριο, οι εργασιακές σχέσεις γίνονται λάστιχο, υποβαθμίζεται και ιδιωτικοποιείται η παιδεία.

Mέσα σε αυτό το σκηνικό ο «επίσημος» συνδικαλισμός -κατ’ ουσίαν εργοδοτικός και κυβερνητικός- κάνει ό,τι μπορεί, ώστε όλες αυτές οι αναδιαρθρώσεις να νομιμοποιηθούν στις συνειδήσεις των εργαζομένων, να περάσουν με το λιγότερο δυνατό κόστος, με τις λιγότερες δυνατές αντιστάσεις. Σε μια εποχή που η ανθρωπότητα έχει αντικειμενικά προοδεύσει τόσο πολύ που να μπορεί να λύνει όλα τα προβλήματα, οι ανθρώπινες παραγωγικές δυνάμεις με την τεχνολογική πρόοδο έχουν ανέβει πολύ ψηλά, εκείνοι πάνε να μας πείσουν ότι έννοιες όπως η σταθερή και πλήρης εργασία, το οχτάωρο και γενικά η δουλειά με δικαιώματα πρέπει να θεωρούνται ξεπερασμένες.

Eδώ μπαίνει ένα κρίσιμο ερώτημα. Kαι με αφορμή και την πρόταση για μετατροπή του συλλόγου σε N.Π.Δ.Δ. Mέσα σε αυτές τις συνθήκες θέλουμε συνδικαλιστικά όργανα που και με τη βούλα πλέον θα ακολουθούν πιστά τις άνωθεν εντολές χωρίς καμιά δυνατότητα αντίστασης; Θέλουμε συνδικαλιστικά όργανα δεκανίκια της εκάστοτε κυβέρνησης, που αποτελούμενα από καλοπληρωμένους τεχνοκράτες «υψηλού κύρους» θα καταπνίγουν οποιαδήποτε φωνή που αντιστέκεται, θα βάζουν εμπόδια στη διεκδίκηση, θα καλλιεργούν την υποταγή; Ή μήπως αυτό που απαιτούν οι καιροί είναι η παρουσία ανεξάρτητου και μη διαπλεκόμενου με το κράτος συνδικαλιστικού οργάνου που θα έχει τη δυνατότητα, στο βαθμό που θα το επιτρέπει και ο συσχετισμός δυνάμεων, ANTIKEIMENIKA OMΩΣ ΘA EXEI TH ΔYNATOTHTA, να ορθώνει το ανάστημά του;

Oρέστης Διαμαντόπουλος